6. Przyjaciółka

I już. To już koniec. Walizka spakowana, gotowa do wylotu. To było dziwne uczucie. Ewa przyzwyczaiła się już do tego codziennego latania w tę i z powrotem po wiosce olimpijskiej i Adler-Arenie. Teraz miała wrócić do domu - i dobrze. Normalne życie, rodzina, praca, letnicy. Tak trzeba. Jak się pracuje, to się nie myśli. O niczym. A już na pewno nie o tym, co boli.

Wyjazd na Igrzyska miał jej pomóc w zapomnieniu, w odcięciu się od złych wspomnień. A tak wcale się nie stało. I przez kogo? Przez upierdliwego, irytującego picusia. Przypominał jej to, o czym pamiętać nie chciała i nic nie mogła na to poradzić. Był pewny siebie, cwany, denerwujący, zacięty, ewidentnie z przerostem ambicji. I do tego był Holendrem. To chyba najbardziej ją przerażało. Bo ten naród kojarzył się jej właściwie tylko z jednym. I bynajmniej nie były to tulipany ani ten pieprzony rower. Ani nawet narkotyki.

- Boże, jak mi ciebie będzie brakować! - westchnęła, po raz nie wiadomo już który, Astrid, a Ewa musiała przyznać, że i ona będzie tęsknić za tą szaloną Holenderką.

- Przecież obiecałaś, że przyjedziesz na wakacje - przypomniała jej.

- Wiesz, ile jeszcze czasu do wakacji?

- Wiem. Dużo.

- No właśnie - każdą kolejną wypowiedź Astrid kończyła westchnięciem. - Słuchaj - nagle wyprostowała się gwałtownie - a co zrobisz z Koenem?

- Słucham?

- Dobrze, że słuchasz, ale mi odpowiedz.

- Ale ja nie wiem, jakiej ty odpowiedzi oczekujesz.

- Ooo, ja nie mam wielkich oczekiwań. Moglibyście się umówić na romantyczną kolację przy świecach, gdzieś na jakimś dachu, skrzypce w tle, a w perspektywie upojna noc - zapiszczała radośnie Astrid.

- Ty jesteś nienormalna - powiedziała Ewa, kiwając głową z pobłażaniem. - Ja z tym człowiekiem nie chcę mieć nic wspólnego.

- A co, jeśli on chce mieć coś wspólnego z tobą?

- To już jego problem - ucięła Polka.

Ostatnia torba dopięta. Usiadł na łóżku i popatrzył, jak Ireen mocuje się z zamkiem swojej. Baby. Przecież to trzeba sposobem. Sposobem. A nie na siłę.

- Dawaj to - powiedział tylko i przykucnął przy bagażach Ireen.

- Dzięki - odetchnęła z ulgą. - Mam już dość. Nigdy w życiu nie nauczę się dobrze pakować, choćbym miała do końca życia po świecie latać.

- Sugerujesz, że do tego czasu będziesz kosić konkurencję na poziomie międzynarodowym? - uśmiechnął się szelmowsko Koen.

- W zasadzie - dlaczego nie? Nie mam nic przeciwko takiemu scenariuszowi.

- Ciekawe, co na to twój Bastian. Nie chciałby przypadkiem spłodzić potomka?

- A niech płodzi, czy ja mu bronię?

Koen aż usiadł na podłodze z wrażenia.

- Co masz na myśli?

- Że mała przerwa od treningów może mi tak bardzo nie zaszkodzi.

- O matko.

- A ty co myślałeś? Że...? No nie. Przecież ja go kocham.

- Niby tak, ale ludzie się czasem rozstają.

- To niech się rozstają. A my sobie stworzymy gromadkę maluchów.

- To sobie twórzcie - zgodził się Koen i wstał, kierując się po butelkę wody.

- A ty? - zapytała Ireen, uśmiechając się podstępnie.

- A ja nie.

- Aha.

Przez chwilę panowała cisza. Koen stał przy oknie, oglądając jeszcze piękny krajobraz Sochi, a Ireen przygotowywała swój bagaż podręczny.

- Co tam u tej twojej Ewy? - zapytała niespodziewanie.

- Daj mi spokój - burknął.

- Wszystko jasne. Jak to jest możliwe, hmm?

- Co?

- Że nie powaliłeś jej na kolana swoim wdziękiem, urodą, seksapilem, czasem na setkę...

- Spadaj.

Ireen roześmiała się na cały głos.

- I co - tak to zostawisz? - zapytała.

- A co jej mam, kurwa, zrobić?

- Siłą ją zaciągnij do łóżka - parsknęła śmiechem Ireen.

- Tak cię to bawi? - Koen rzucił jej mordercze spojrzenie.

- No w zasadzie tak. Bo cię zupełnie nie poznaję.

- Na nią nic nie działa - zdradził się niechcący.

- Ja cię błagam. Ty się wysil trochę, a dopiero potem mów, czy na nią coś działa, czy nie. Bo na razie to słyszałam tylko o tym, że najpierw ją znokautowałeś rowerem, a potem zaprosiłeś na kawę. Ja wiem, co cię boli. Że ona na ciebie nie leci z zasady. Tylko dlatego, że jesteś Koenem Verweijem.

Blondyn stanął przed przyjaciółką, w ciszy przetwarzając jej słowa.

- Ireen, denerwujesz mnie - stwierdził w końcu.

- Bo?

- Bo mnie za dobrze znasz.

Ireen znów się roześmiała.

- Zgadza się - powiedziała tylko.

Bo cóż więcej można było dopowiedzieć? Nie miał lepszego przyjaciela od niej. Nawet Sven się z nią nie równał. Za każdym razem chciało mu się śmiać, gdy przypominał sobie, że ich przyjaźń zaczęła się od łóżka. Tak, tak... Ireen wprowadziła go nie tylko do świata panczenów.

- A jakbyś tak zdobył jej adres? - zapytała.

- Dobrze ty się czujesz? Mam ją w domu nachodzić?

- Oj tam. No to numer telefonu chociaż. Skąd ona w ogóle jest, co?

Koen zastanowił się.

- A tego, co ta Astrid mówiła, to chyba z Polski.

- Yhm. A czy ty nie jesteś w stanie się jakoś z tą Astrid skontaktować?

- No jak? Mam do każdego hotelu po kolei łazić i pytać o osoby, których nawet nazwisk nie znam? Weź ty się puknij w czoło.

- Wiesz co - wkurzyła się Ireen - to ty sobie może idź pospacerować po wiosce olimpijskiej, a nuż ci się ją uda znowu przewrócić. Wtedy na pewno zapunktujesz. W rubryce nie zbliżać się na odległość mniejszą niż kilometr.

- Ja do ciebie jutro zadzwonię, wiesz? Pamiętaj. I pamiętaj, że masz odebrać, bo jak nie, to sama będziesz musiała do mnie zadzwonić. A wtedy zapłacisz rachunek stulecia. Bo wiesz, że ja lubię gadać.

Ewa mimo woli roześmiała się.

- Dobrze, odbiorę - obiecała. - A teraz już zapinaj te pasy, bo zaraz startujemy.

- I ja do ciebie przylecę na wakacje. Ale dopiero w lipcu. Więc mi zajmij jakiś pokój, dobrze?

- Tak, dobrze. Przecież pamiętam.

- No właśnie. Ej, kurde. To jest nie fair. Ja zawsze chciałam mieszkać nad morzem. I nigdy nie mieszkałam, ogarniasz to?

- Z trudem.

Z trudem to ona powstrzymywała śmiech. 

- Cóż, trudno. Wybaczam to rodzicom, bo przecież nie ich wina, że nie zarabiali tyle, żeby się przeprowadzić do jakiegoś super kurortu, no nie?

- No... Ale muszę ci powiedzieć, że ja też nie mieszkam w jakimś super kurorcie.

- Nie? Aha... Ale to nic. Nie martw się.

- Ja się bynajmniej nie martwię. Dobrze mi tam.

- To świetnie. Jejku... Ja już za tobą tęsknię!

__________

I tak to właśnie jest.