5. Złoto

Trening. Zwykły trening. Tylko że olimpijski. Mógłby przebiegać normalnie, ale nie. Pewien zajebisty kumpel musiał się czepiać o wszystko. Pieprzony perfekcjonista.

- Słuchaj, ustalmy coś: chcesz w końcu zdobyć to pierdolone złoto czy nie?

Sven był wściekły i Koen wyraźnie to widział, ale - tak szczerze mówiąc - miał to w głębokim poważaniu. Owszem, zdawał sobie sprawę z tego, że stu procent to on z siebie nie dawał, ale jakoś go ta świadomość specjalnie nie motywowała.

- Bo jak tak dalej pójdzie - kontynuował Sven - to wylecisz ze składu z hukiem. Dzień przed biegiem ćwierćfinałowym. Super, nie?

- Zajebiście. Słuchaj, nie obraź się, ale ja wiem, co mam robić, nie musisz mi mówić.

- Panowie, do cholery, co to ma być? Poplotkujecie sobie po treningu. Lepiej przeanalizujcie swoje biegi. Zwłaszcza ty, Koen. Bo wchodzisz w ten wiraż jak kura na grzędę.

No oczywiście. Ale zdanie trenera było święte. Jak się komuś nie podobało - droga wolna.

- A dobrze się ubierasz?

- Mamo, tu jest trzydzieści stopni.

- No tak, tak, ja wszystko widziałam, ale ja temu telewizorowi nie wierzę.

- Tak, wiem. Słuchaj, mamuś, muszę już kończyć.

- No dobrze, dobrze. Pa, kochanie. Pozdrów tę swoją koleżankę.

- Dobrze. Pa.

Ewa rozłączyła się i westchnęła z ulgą. Kochała swoją mamę, ale czasem miała jej dość. Jej bujna osobowość momentami ją przytłaczała.

- Masz pozdrowienia od mojej mamy - poinformowała Astrid.

- O, dziękuję. Chciałabym ją kiedyś poznać. Czuję, że byśmy się polubiły - zaśmiała się Holenderka.

 Niewykluczone - przemknęło przez myśl Ewie - o ile byście się wzajemnie dopuściły do głosu.

- Co robimy z takim pięknym dniem? - zapytała, zamiast uzewnętrzniania swoich przemyśleń, chowając jednocześnie do szafy kupkę starannie złożonych ubrań. Tym również różniła się od Astrid - jej ciuchy przypominały kłębek jakiejś skudlonej włóczki. Nic dziwnego, że co rano latała po pokojach i pożyczała żelazko. Swoją drogą na to, żeby zabrać jakieś ze sobą z domu - nie wpadła.

- Tutaj każdy dzień jest piękny - odpowiedziała Astrid i znów się roześmiała. - Mogłybyśmy pójść na trening łyżwiarzy, ale pewnie cię ta propozycja nie interesuje - powiedziała znacząco.

- Masz rację, nie interesuje mnie - odpowiedziała spokojnie Ewa. - Jak dla mnie, możemy się przejść.

- Oczywiście, że możemy - zgodziła się Astrid. - Tylko uważaj, żeby znowu ktoś w ciebie nie wjechał na rowerze.

- Już ty się o mnie nie martw - z niezachwianym spokojem powiedziała Polka. - Poradzę sobie.

- Ej! Ja się tak nie bawię! - zbuntowała się Astrid. - Ciebie się w ogóle nie da wyprowadzić z równowagi.

Tym razem Ewa musiała się uśmiechnąć. Rzeczywiście. Doprowadziła panowanie nad sobą do perfekcji. Taki system doskonale się sprawdzał.

- Cześć, jest nasz laluś?

- Jest. Wchodź.

Ireen wpuściła Svena do pokoju i wróciła na zajmowane wcześniej miejsce na swoim łóżku. Nie pozostało jej nic innego, jak czytanie albo słuchanie muzyki. Z tym tutaj nie dało się gadać.

- Może ty mu przemówisz do rozumu. Ja już mam go dość - powiedziała i położyła się, nakładając słuchawki na uszy - tym samym naśladując nieświadomie swojego współlokatora.

Tymczasem Sven usiadł na ziemi przy łóżku Koena i szturchnął go w nogę.

- Co? - burknął tamten w odpowiedzi.

- Ściągaj te słuchawki. Musimy pogadać.

Koen, o dziwo, zastosował się do polecenia. Usiadł koło kumpla.

- No?

Sven nabrał powietrza w płuca.

- Pamiętasz mój start na dziesięć tysięcy w Vancouver?

Koen zastanowił się, a po chwili potwierdził. Nie było chyba w drużynie osoby, która by tego startu nie pamiętała.

- No właśnie. Wiesz, jak ja się czułem? Przecież ja byłem takim faworytem, że... No po prostu największym, jedynym i niepodważalnym. I co? I trener wskazał mi zły tor. No kurwa. W życiu taki załamany nie byłem.

Przerwał na chwilę i zacisnął usta. Fakt, to musiało być straszne. Zająć pierwsze miejsce i zaraz potem dowiedzieć się o dyskwalifikacji. I to przez własnego trenera.

- Ale mi przeszło - kontynuował Sven. - Co miałem zrobić? Zabić go? - nie sprecyzował, o kogo chodzi, ale przecież i tak było wiadomo. - Pozbierałem się i w drużynie pyknęliśmy brąz.

Fakt, brąz. Wtedy w Holandii równie cenny, co teraz złoto.

- Więc teraz ty się ogarnij i postaraj, żeby te Igrzyska nie były całkiem spierdolone! Bo mnie, kurwa, krew zalewa, jak cię widzę w takim stanie! - zakończył efektownie swój wywód.

Koen przetrawił w ciszy słowa kumpla i w końcu powiedział:

- Dobra, wyluzuj.

- Wyluzuj, wyluzuj... To przywieziesz stąd to złoto, czy nie?

- No przywiozę.

- Co? Bo cię słabo słyszę.

- Przywiozę, kurwa!

- No i bosko. Ireen! Ściągaj te słuchawki. Złotowłosa wraca do normalności. Teraz jeszcze wyrwie jakąś laskę i już naprawdę wszystko będzie zwyczajnie.

Ale Ireen go nie słyszała - spała w najlepsze. Sven zacmokał i pokiwał głową z przyganą.

- Coś z tobą nie tak. Kobiety przy tobie usypiają.

- Przy tobie też - odciął się Koen. - Chodź, idziemy coś zjeść.

Patrzyła na centrum wydarzeń, sama stojąc nieco na uboczu i wyraźnie się uśmiechała. Tak, jak zawsze w jej życiu. Nigdy nie była osobą, wokół której wszyscy by skakali, wszyscy podziwiali, o której zainteresowanie by zabiegali. Przyzwyczaiła się do tego. Tak było jej nawet dobrze. Nie potrzebowała szumu wokół siebie. 

Było pięknie. I panowie, i panie spisali się fantastycznie. Co prawda musiała się nieźle uwijać przy tych wszystkich kontrolach, dresach, kwiatkach, podpisywaniu wszelkich list i tak dalej, ale na dekoracje dali im chwilę spokoju. 

Astrid ze szczęścia prawie uleciała pod niebo. Zupełnie zapomniała, w jakim celu i w jakiej roli znajdowała się a Adler-Arenie, najchętniej wyskoczyłaby na podium i ich wszystkich wycałowała. Bo przecież w biegach drużynowych Holandia zdobyła oba złota. No żadne zaskoczenie, szczerze mówiąc. Polska miała kobiece srebro i męski brąz, i to dopiero był powód do radości. 

Ewa patrzyła na podium, wyszczerzona aż miło. Teraz wręczano medale panom z Holandii. Nie dało się ukryć, że jednemu z nich przyglądała się nieco bardziej. Ale bynajmniej nie z powodów wizualnych czy czegoś w tym rodzaju. Zastanawiało ją, jakim cudem da się tak popadać ze skrajności w skrajność, od totalnej rozpaczy po całkowite szczęście. W jej przypadku takie coś nie miałoby racji bytu. Pełen spokój, zero niekontrolowanych wybuchów. Okej, musiała przyznać, że tutaj, w Soczi, i tak zachowywała się - jak na nią - niezwykle ekspresyjnie. Kiedy przypominała sobie, jak darła się przy zwycięstwie Bródki, aż robiło się jej głupio.

Te wszystkie myśli pojawiły się w jej głowie w jednej chwili i zaraz potem odfrunęły. A to za sprawą tego, że Koen Verweij podniósł wzrok znad swojego, dopiero co zdobytego, złota i spojrzał prosto na nią. Spojrzał zimnymi, błękitnymi tęczówkami, szczerze i przenikliwie.

Okropnie.

Bała się ludzi z takimi oczami. Pod ich spojrzeniem czuła się tak, jakby prześwietlano jej całą duszę, a wraz z nią - wszystkie lęki i pragnienia.

Uśmiech zniknął z jej twarzy. Zagryzła wargę i spuściła wzrok. I poczuła, jak palą ją policzki.

Była taka piękna! 

I taka niedostępna.

I chyba trochę smutna. 

Ale na pewno niesamowicie dumna.

Fascynująca.

Chciałby ją poznać. Choćby poznać. 

Musiał coś wymyślić.

Był teraz taki szczęśliwy! Zdobył to, o co walczył od zawsze. Wszystkie godziny wyczerpujących treningów prowadziły do tej jednej chwili. I teraz, gdy stał na najwyższym stopniu podium... myślał o tej dziewczynie.

Co ona z nim zrobiła? I jak? Zamienił z nią może dwa zdania - a i to z wielkim trudem - a w przeciągu dwóch tygodni zawładnęła absolutnie wszystkimi jego myślami.

Cholera jasna.

__________

I tym sposobem przebrnęliśmy przez igrzyska.

Obsuwy mam iście epickie. U wszystkich. A u siebie największe. Ponad miesiąc mnie nie było. Wstyd i hańba. Ale poprawy nie obiecuję, mimo wakacji. Regularnie rozdziałów raczej nie będzie. Choć się postaram. Mam nadzieję, że będziecie czytać ;)